وعده انتخاباتی حزب لیبرال برای مسکن می تواند ریسک بیشتری به بازار وارد کند

وعده انتخاباتی حزب لیبرال برای مسکن می تواند ریسک بیشتری به بازار وارد کند
لیبرال‌ها می‌خواهند در صورت دوباره انتخاب شدن برنامه انگیزش خانه‌اولی‌ها (FTHBI) را گسترش بدهند. این برنامه پرداخت‌های ماهانه را کاهش می‌دهد چون به شما اجازه می‌دهد در عمل مقدار کمتری از خانه را بخرید. دولت تا سقف ۱۰ درصد قیمت را پرداخت می‌کند و می‌توانید سهم دولت را با سود یا ضرر خود در آینده پرداخت کنید.

تنها خانوارهایی که کمتر از ۱۲۰ هزار دلار در سال درآمد دارند مشمول این برنامه می‌شوند. در عین حال مبلغ کل وام مسکن نمی‌تواند بیش از چهار برابر درآمد خانوار باشد، بنابراین سقف آن ۴۸۰ هزار دلار است. در حال حاضر اگر اهل تورنتو یا ونکوور باشید این برنامه عملا برای شما وجود خارجی ندارد.

اما لیبرال‌ها می‌گویند اگر دوباره انتخاب بشوند می‌خواهند این برنامه را طوری گسترش بدهند که مشمول تورنتو، ونکوور و ویکتوریا هم بشود. سقف درآمد خانوار به ۱۵۰ هزار دلار در سال فقط در این مناطق افزایش پیدا می‌کند. بیشترین مقدار وام مسکن هم به پنج برابر درآمد سالانه افزایش پیدا می‌کند، در نتیجه رقم کل معادل ۷۵۰ هزار دلار خواهد بود. بله، عملا دولت می‌خواهد این ایده را مطرح کند که یک خانه نوساز در تورنتو گران‌تر از نیویورک سیتی است.

از طریق فراهم کردن بخشی از پیش پرداخت خانه، دولت دارد تقاضا را بیشتر می‌کند. به این معنی که تعدادی از افرادی که قرار بود چند سال بعد خانه‌شان را پس از ذخیره کردن پول به اندازه کافی خریداری کنند حالا مجبور نیستند این کار را بکنند. آن‌ها می‌توانند امروز بخرند و دولت در خرید خانه آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌کند.

محدودیت‌های فعلی طوری طراحی شده‌اند تا برنامه FTHBI قیمت مسکن تورنتو یا ونکوور را بالاتر نبرد. با افزایش این محدودیت‌ها، دولت سعی دارد به طور مصنوعی تقاضا را درست در همان بازارها بالاتر ببرد.

اگر فکر می‌کنید که چرا این کار بسیار آشنا به نظر می‌رسد، به خاطر این است که ایالات متحده قبلا آن را امتحان کرده بود. آمریکا دو بار در طول عمر ما با برنامه‌های مختلف سعی در تحریک بازارهای مسکن داشته است. اولی با لایحه پیش پرداخت رویای آمریکایی (ADDA)‌ در سال ۲۰۰۳ بود. دومین بار هم این اتفاق با اعتبار خریدار خانه‌اولی (FTHC) رخ داد که چند بار بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ عملیاتی شد.

لایحه پیش پرداخت رویای آمریکایی یک برنامه کمک در پرداخت مبلغ پیش خانه بود. خانه‌اولی‌هایی که پول کافی نداشتند می‌توانستند از دولت بخواهند تا سقف شش درصد از قیمت فروش خانه را پرداخت کنند. اجرای این برنامه با فاصله کمی پس از سفت‌و‌سخت‌تر شدن قوانین وام مسکن از راه رسید.

آن موقع ADDA برنامه‌ای عجیب به نظر می‌رسید اما مردم سوال‌های زیادی نپرسیدند. به طور مثال، چرا باید دولت با فاصله کمی پس از اینکه قوانین وام مسکن را سخت‌تر کرده بود بخواهد از طریق برنامه‌ای مانند این دوباره نیازمندی‌های وام مسکن را عملا تسهیل کند؟ آن هم مخصوصا وقتی که هیچ جنبش چشمگیری در کاهش قیمت مسکن دیده نمی‌شد.

در نهایت معلوم شد که این حرکت به خاطر لابی‌گری شدید از سوی صنعت وام مسکن بوده است. بازیگران برای لابی‌گری پول زیادی خرج کردند و در نهایت اواخر همان دهه دولت مجبور شد با پول مالیات‌دهندگان آن‌ها را از ورشکستگی نجات بدهد. آکادمیک‌ها حالا ADDA را به عنوان یکی از پیش‌درآمدهای کلیدی منتهی به بحران بزرگ اقتصادی می‌بینند.