40 درصد کانادایی‌ها «نژادپرستی» را در خیابان تجربه کرده اند

40 درصد کانادایی‌ها «نژادپرستی» را در خیابان تجربه کرده اند
بعد از سال‌ها کار کردن در Bay Street تورنتو، کارلین پرسیل خسته شده بود. اما نه از بار کاری شدید، بلکه از اشاره‌های ظریف نژادی از همکارانش که بالاخره از نظر احساسی اثر خود را روی او گذاشتند.

پرسیل که اهل سن‌لوشا است، می‌گوید این رفتارهای متخاصمانه کوچک در قالب صحبت‌های توهین‌آمیز درباره لهجه او یا بیان تعجب از اینکه او باهوش است یا خوب صحبت می‌کند خود را نشان می‌دادند.

پرسیل که بالاخره در سال 2017 از کار خود در عرصه بانکداری سرمایه‌گذاری استعفا داد گفت: «سر کار حمله پانیک به من دست می‌داد. با گریه کردن می‌خوابیدم. این مسائل واقعا روی آدم اثر می‌گذارد».

و این چیزی است که بسیاری از کانادایی‌های رنگین‌پوست تجربه کرده‌اند. مطالعه‌ای جدید هم که «روابط نژادی در کانادا در سال 2019» عنوان دارد و توسط انستیتو انوایرانیکس انجام شده به این نتیجه رسیده که از هر پنج کانادایی یک کانادایی هر چند وقت یکبار تبعیض را تجربه می‌کند.

از افرادی که نژادپرستی را تجربه می‌کنند، نزدیک به 40 درصد گفتند این اتفاق‌ها «در خیابان» می‌افتند و تعداد برابری هم گفتند تبعیض نژادی را سر کار تجربه کرده‌اند.

با استناد به نتایج مطالعه، بخشی از این‌ها در قالب تجربه‌های روزمره اتفاق می‌افتد که شامل توهین‌ها یا صحبت‌های ظریف می‌شوند، از جمله اینکه با فرد طوری رفتار بشود که باهوش نیست یا با کسی اشتباه گرفته بشود که به دیگران خدمت می‌کند.

پرسیل که یک مدیر پروژه ارشد در بانکداری بین‌المللی بود، گفت زمان‌هایی بود که دیگران فرض می‌کردند او در ملاقات‌ها شرکت می‌کند تا یادداشت‌های ملاقات را بردارد. در عین حال، بعضی از همکاران هم می‌خواستند او از شر لهجه‌اش خلاص بشود و به کلاس برود تا سعی کند «مانند بقیه صحبت کند».

او همچنین باید نسبت به این مسئله آگاه می‌بود که دیگران او را بیش از حد بلند در نظر می‌گیرند و می‌ترسید ایده‌هایش را با اشتیاق با آن‌ها در میان بگذارد چون ممکن بود «زن سیاهپوست خشمگین» لقب بگیرد.

پرسیل گفت: «خیلی خسته‌کننده است. اضطراب جایش را پیدا می‌کند. ترس گفتن چیز اشتباه. آدم ناگهان می‌بیند که کمتر صحبت می‌کند و بیشتر جلوی خودش را می‌گیرد».

پرسیل گفت حتی امروز که او به عنوان سخنران الهام‌بخش کار می‌کند و موسس SisterTalk Group یعنی شبکه‌ای برای کمک به زنان رنگین‌پوست است، تبعیض‌هایی مشابه را تجربه می‌کند. به طور مثال، وقتی او وارد اتاقی می‌شود تا در یک رخداد سخنرانی کند، سازمان‌دهندگان به ندرت فرض می‌کنند او سخنران اصلی است. او گفت: «این نبردی دائمی است که باید داشته باشیم. فقط یک بار نیست».

شکیل چودهوری، یک مشاور ساکن تورنتو که به پلیس‌ها و معلم‌ها تعالیم گوناگونی و تبعیض ناخداگاه می‌دهد، گفت توهین‌های واضح‌تر دارند در محیط‌های کاری کاهش پیدا می‌کنند.

او گفت: «نژادپرستی و تبعیض آشکار را واقعا سخت می‌توان پیدا کرد. فکر نمی‌کنم این چیزها در بسیاری از سازمان‌ها وجود داشته باشند. به نظرم اتفاق‌هایی که در محیط‌های کاری می‌افتد بسیار ظریف‌تر است».

چودهوری گفت غیرعادی نیست که صحبت زنان و افراد رنگین‌پوست در ملاقات‌ها قطع بشود یا کسی به حرف آن‌ها گوش نکند. همچنین ایده‌هایی که توسط آن‌ها و افراد بومی مطرح می‌شوند تنها زمانی تایید می‌شوند که توسط افراد سفیدپوست مورد اشاره قرار بگیرند.

کیث نومن محقق ارشد این بررسی گفت یکی از نتایج غیرمنتظره آن این بود که تعداد چشمگیری از کانادایی‌ها در سراسر گروه‌های نژادی اقرار کردند که نژادپرستی در کانادا یک واقعیت است.

او گفت: «درصدی چشمگیر از پاسخ‌دهندگان سفیدپوست هم این را گفتند. به نظرم این قابل توجه است و شاید هم کمی تعجب‌آور چون بعضی مواقع این ایده‌ وجود دارد که کانادایی‌های نژادی‌نشده فکر نمی‌کنند چنین مشکلی وجود دارد».

با این حال، این نظرسنجی همچنین کمی خوش‌بینی هم ارایه کرد. به طور مثال، شش نفر از هر 10 نفر گفتند که خیلی (14 درصد) یا تا حدودی (46 درصد) خوش‌بین هستند که تمام افرادی که مورد توهین نژادی در کانادا قرار گرفته‌اند در طول عمر خود با احترامی که دیگران دریافت می‌کنند مورد برخورد واقع شوند.http://iroonia.ca/