نشنال اینترست: جنگنده های قدیمی F۵ ایران چگونه می توانند جنگنده های رادار گریز F۳۵ آمریکا را شکست دهند؟

نشنال اینترست: جنگنده های قدیمی F۵ ایران چگونه می توانند جنگنده های رادار گریز F۳۵ آمریکا را شکست دهند؟
دیوید آکس در نشنال اینترست نوشت: در ماه های اخیر شاهد تشدید تنش بین ایران و آمریکا بوده ایم که تاحدودی ناشی از تصمیم رئیس جمهور آمریکا برای خروج یک جانبه از توافق هسته ای ایران بوده است. نیروهای مسلح آمریکا آرایه وسیعی از کشتی های جنگی، جنگنده ها و ادوات دیگر را در خلیج فارس مستقر کرده اند.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: جنگنده های رادار گریز اف-35 نیز در منطقه حضور دارند. در صورتی که در آینده جنگی در خلیج فارس بروز پیدا کند، این جنگنده های مدرن با ناوگانی از جنگنده های قدیمی ایران روبرو خواهند شد.

نیروی هوایی ایران در حال حاضر در ناوگان خود جنگنده های اف-4، اف-5 و اف-14 را در اختیار دارد. در ظاهر به نظر می رسد که آن ها شانسی در مقابل پیشرفته ترین جنگنده کنونی دنیا نخواهند داشت. اما تاریخ و آزمایش های اخیر نشان می دهند که هواپیماهای قدیمی ایران میتوانند جنگنده های مدرن آمریکا را شکست دهند.

در ابتدا باید اشاره کنیم که اگرچه جنگنده اف-35 در سال های اخیر توسعه یافته است، ضرورتا عملکرد بهتری در آسمان نشان نمی دهد. یکی از منابع داخل وزارت دفاع در سال 2015 گزارشی را در مورد محدودیت های این جنگنده در نبردهای رو در رو با جنگنده های اف-16 منتشر کرد.

در این گزارش پنج صفحه ای یکی از خلبان های آزمایشی اف-35 می نویسد: «این جنگنده قابلیت های پرواز مطلوبی ندارد». او همچنین اشاره می کند که خلبان اف-35 نباید در فواصل نزدیک با جنگنده های دشمن درگیر شود.

پیش از این نیز بسیاری از تحلیلگران در مورد نقاط قوت اف-35 در مقایسه با جنگنده های دیگر ابراز تردید کرده بودند. البته اف-35 دارای قابلیت رادار گریزی است. سنسورهای پیشرفته هواپیما به خلبان اجازه می دهند که برای شلیک موشک های دور برد در موقعیت مطلوبی قرار بگیرد. اما در نبردهای نزدیک اف-35 برتری خاصی نسبت به جنگنده های دیگر ندارد.

یک خلبان ایرانی می تواند در نبردهای رو در رو در فواصل نزدیک یک جنگنده رادار گریز اف-35 را شکست دهد. ناوگان هوایی ایران در حال حاضر جنگنده های توانمندی همچون اف-5 تایگر را در اختیار دارد. آقای فرانچسکو چیرکی در دهه 1950 خلبان این هواپیما در نیروی هوایی آمریکا بود. او در سال 2019 در مقاله ای از قابلیت های جنگنده تایگر ستایش کرد. حداکثر سرعت این هواپیما حدود ۴/۱ ماخ یا سرعت صوت بوده و دارای سرعت گشت زنی و کروزی معادل ۹۷/۰ ماخ می‌باشد. همچنین، حداکثر برد این جنگنده حدود ۹۰۰ کیلومتر می‌باشد که این مقدار نیز با افزایش یا کاهش تسلیحات لود شده تغییر می‌یابد. طول این هواپیما حدود ۱۵ متر و فاصله دو سر بال آن نیز ۵/۷ متر می‌باشد. این هواپیما در هنگام برخاست قادر است حداکثر وزنی معادل ۹٫۳۰۰ کیلوگرم را با خود به پرواز درآورده و حمل نماید. همچنین این هواپیما می‌تواند تعداد ۲ موشک حرارتی کوتاه برد سایدوایندر AIM-9 را در در دو نوک بال حمل کند در حالی که پنج مقر تسلیحاتی دیگر نیز در زیر بال‌ها و بدنه وجود دارد که انواع بمب‌های خوشه‌ای، موشک‌های هوا به هوای اضافی، تانک‌های بنزین و راکت‌های هدایت نشده می‌تواند در این پایلون‌ها لود یا نصب شود.

جنگنده اف-5 از لحاظ ایرودینامیکی اصطلاحا در بین جنگنده های نسل سوم قرار میگرد، در حالی که جنگنده های مدرن اف-22 و اف-35 در بین جنگنده های نسل پنج قرار دارند. جنگنده اف-5 قابلیت گریز از رادار ندارد و از لحاظ سرعت و قدرت نسبت به جنگنده های مدرن آمریکا ضعیف تر است.

اما با اعمال تغییراتی محدود در اف-5 می توان این جنگنده را به تهدید بزرگی برای اف-35 تبدیل کرد. جدید ترین نمونه های تولید شده دارای رادارهای پیشرفته، ابزارهای تولید کننده پارازایت و موشک های هدایت شونده مادون قرمز هستند.

ایران در سال های اخیر ناوگان اف-5 خود را به روز رسانی کرده است. در نتیجه، جنگنده های اف-5 به اندازه کافی برای برتری بر جنگنده های اف-35 در نبردهای نزدیک چابک هستند.