دورکاری کارگران جنسی: «سکس دوربینی» از صنایعی که در زمان کرونا رونق گرفته است

دورکاری کارگران جنسی: «سکس دوربینی» از صنایعی که در زمان کرونا رونق گرفته است
خانم کلپی هارت، در ایالت اورگون آمریکا به رقاصی برهنه اشتغال داشت و مدت‌ها به این فکر کرده بود که شاید باید کارش را اینترنتی کند. تا این‌که دنیاگیریِ ویروس کرونا از راه رسید و منجر به تعطیلی بارها شد و او هم بیکار شد.

همین است که خانم هارت در طول ماه گذشته شروع به اجرای رقص برهنه از خانه خودش کرده است و هفته‌ای یک بار نمایشی با پخش مستقیم (از طریق اینترنت) اجرا می‌کند.

در سه هفته گذشته، شانزده میلیون نفر در آمریکا تقاضای مزایای بیکاری کرده‌اند. در این میان، موجی از اشخاصی مانند خانم هارت، به دنبال کار در زمینه نمایش‌های جنسی اینترنتی هستند و با توجه به این‌که نزدیک به نیمی از مردم جهان تحت نوعی دستور قرنطینه قرار دارند، افرادی هم که در این زمینه کار می‌کنند، شاهد افزایش مشتریان خود شده‌اند.

خانم هارت از تارنمای «کَم‌سودا» استفاده می‌کند؛ یکی از تارنماهای متعدد معروف به «وِب‌کَم‌کار» (ارایه کار یا خدماتی از طریق دوربین مانیتور) یا «کَمینگ» (دوربینَکی) که پخش مستقیم اینترنتی انجام می‌دهند. این افراد معمولا مانکن یا مدل «دوربینی» نامیده می‌شوند و ضمن دریافت پیام از مخاطبان، به برهنه کردن خود یا رقص پشت دوربین می‌پردازند. اجراکنندگان این‌گونه رقص‌ها با دریافت انعام کار می‌کنند تا از قوانین مربوط به کار جنسی پیروی کرده باشند.

دارین پارکر، معاون رئیس «کم سودا» می‌گوید در ماه مارس امسال، نسبت به همین ماه در سال گذشته، شاهد ۳۷ درصد افزایش در ورود «مدل»‌های جدید بوده است. خانم بلا فرنچ، یکی از بنیانگذاران تارنمای «مِنی‌ویدز» و مدیرکل کنونی آن، می‌گوید که تارنمای او در همین زمینه، در این دوره ۶۹ درصد رشد داشته است.

این افزایش مدل‌های جدید، با افزایش بینندگان نیز همراه بوده است. به گفته «کم‌سودا»، شمار بینندگان جدید این‌ تارنما در سال جاری نسبت به اوایل سال ۲۰۱۹ دوبرابر شده است.

اما این رشد همیشه باعث درآمد بیشتر مدل‌ها نمی‌شود. میلینا کین ۲۴ ساله، از مدل‌های دوربینی محبوب «کم‌سودا»، می‌گوید، خیلی‌ها فکر می‌کنند که او اکنون درآمد بالایی دارد. اما علی‌رغم افزایش تعداد بینندگان جدید، درآمد او ثابت مانده است. تجربه او نشان می‌دهد که بینندگان جدید به اندازه بینندگان معمول انعام نمی‌دهند. هر تارنما، برای تامین درآمد خود درصدی از انعام‌ها را تصاحب می‌کند.

خانم کین می‌گوید: «الان نسبت به حالت معمولی بیشتر پیش می‌آید که آدم‌های جدیدی ببینم، اما درآمدم خیلی بالا نرفته.»

برخی از این مدل‌های دوربینی، پیش از دنیاگیری کرونا به سایر انواع کار جنسی همچون رقاصی برهنه، پورنوگرافی و خدمات جنسی حضوری مشغول بودند. برخی دیگر شب‌ها در بار کار می‌کردند و هر وقت فرصت می‌شد، کار دوربینی انجام می‌دادند. بعضی‌ها هم شغل دفتری داشتند.

اما الان خیلی از این مدل‌ها فقط یک شغل دارند. و برای مدل‌هایی که کار تمام‌وقت می‌کنند، این کار می‌تواند طاقت‌فرسا باشد. خانم کین می‌گوید که روزی ۱۲ ساعت کار دوربینی می‌کند و تقریبا هر روز سال هم کار می‌کند. او در سال گذشته فقط دو روز به خودش مرخصی داده است. او می‌گوید که این برنامه کاری از نظر فیزیکی خسته‌کننده است، اما ارزشش را دارد.

خانم کین می‌گوید: «آدم که در صنعت سرگرمی باشد، همین است دیگر. من دارم سعی می‌کنم تا جوان هستم سخت کار کنم تا بعدا مجبور به این کار نباشم.»

خانم کین خودش را معتاد به این کار می‌نامد و می‌گوید عاشق این شغل شدن، متکی به این بوده که آن‌را به شیوه خودش انجام ‌دهد. او در ساعات طولانی پخش زنده به راحتی خودش اولویت می‌دهد: پیژامه می‌پوشد، غذا می‌خورد و می‌رقصد.

اَلی اوسام، دیگر مدل دوربینی، می‌گوید که او حدود هفته‌ای ۶۰ ساعت کار می‌کند. روز کاری او درست پس از بیدار شدن از خواب آغاز می‌شود. او به رسانه‌های اجتماعی‌اش نگاه می‌کند و سری به مشتریانش می‌زند. (الی مثل بسیاری از دیگر سوژه‌های این مقاله حاضر به برملا شدن سنش نشد، چون این کار می‌تواند باعث کاهش میزان انعام یا به خطر افتادن امنیت‌شان شود. خیلی از این سوژه‌ها از نام‌های حرفه‌ای خود استفاده می‌کنند.)

و حالا هم که فاصله‌گیری اجتماعی باعث شده است که خانم اوسام در خانه بماند، بیش‌تر از همیشه کار می‌کند. او معمولا مستقیما با مشتریان مشخص کار می‌کند. این کار از طریق «دیسکورد» انجام می‌شود؛ نرم‌افزاری برای گفت‌وگو که مورد علاقه مشتریان بازی‌های ویدیویی است. خانم اوسام اما اکنون بیش از پیش به سایر پلتفرم‌ها، از جمله «چتروبیت»، «آنلی فنز» و اسکایپ، روی آورده است.

او اکنون سخت‌تر از همیشه کار می‌کند و متوجه این هست که کار جنسی و باری که به همراه می‌آورد، آن‌را دشوار می‌سازد. اما در ضمن می‌گوید، از این‌که توانایی کار از خانه را دارد، احساس خوش‌بختی می‌کند. او می‌گوید: «تغییراتی در کار من پیش آمده، اما ناگهان فرش را از زیر پایم نکشیده‌اند و بیکار نشده‌ام.»

به نظر می‌رسد که «سکس اینترنتی» در مجموع رشد چشمگیری داشته است. تارنمای «آنلی فنز» که افراد در آن مشترک می‌شوند تا تصاویر و ویدیوهایی را ببینند که اینستاگرام اجازه انتشارشان را نمی‌دهد، خبر از ۷۵ درصد افزایش کاربران جدید می‌دهد. در ماه گذشته این تارنما ۳ میلیون و ۷۰۰ هزار کاربر جدید داشت که ۶۰ هزار نفر از آن‌ها هم جزو تولیدکنندگان محتوا بودند.

(کسب درآمد از) کار از طریق تارنما‌های اشتراکی، اما بسیار متفاوت از درآمد انعام‌بنیان است. در تارنما‌هایی مثل «کم سودا»، انعام معمولا همراه با «پاداش» برای بینندگان است. مثلا اگر کسی چند ژتون انعام دهد (هر تارنما معمولا واحد ارزی خودش را دارد و در این مورد هر ژتون ۵ سنت ارزش دارد) مدل شاید لباسی را از تن بکند یا حرکتی جنسی اجرا کند.

خیلی مدل‌ها برای افزایش درآمد خود در تارنما‌هایی اشتراکی مثل «آنلی‌فنز» یا «پاترئون»، عکس و فیلم می‌فروشند.

خانم فرنچ که خودش هم قبلا مدل دوربینی بوده است، تارنمای «منی‌ویدز» را درست کرده است تا مدل‌ها امکان کسب درآمد از مجاری مختلف داشته باشند. مثلا یک قسمت ویژه فروشگاه در این تارنما هست که مدل‌ها در آن می‌توانند لباس‌هایی را که پوشیده‌اند، بفروشند. رمی فردیناند ۳۰ ساله که به عنوان رقاص برهنه و مدل دوربینی اشتغال دارد، می‌گوید که «منی‌ویدز» دقیقا به همین خاطر، یکی از پلتفرم‌های مورد علاقه او است.

بیشتر مدل‌های باسابقه دوربینی که ما با آن‌ها گفت‌وگو کردیم، تصویری منسجم ارائه می‌دهند: آن‌ها در طول زمان، ارتباطات ثابتی با بینندگان مکرر خود برقرار کرده‌اند و همین باعث می‌شود بتوانند دوران‌های دشوار مالی را پشت سر بگذارند.

اما برخی دیگر مثل بتسی ۳۲ ساله و رِی ۳۳ ساله، زوجی بریتانیایی که با هم در تارنما «چتوربیت» کار دوربینی می‌کنند، از این می‌گویند که علی‌رغم شمار بالای مخاطبان جدید، میزان انعام آن‌ها بالاتر نرفته است.

ری می‌گوید: «به نظرم مردم نه فقط دستمال توالت را احتکار می‌کنند، که با پول هم همین کار را می‌کنند؛ چون هیچ‌کس نمی‌داند دستمزد بعدی‌اش از کجا می‌آید.»

این زوج نزدیک ۱۰ سال با همدیگر بوده‌اند و شش سال از ازدواج‌شان می‌گذرد. سه سال است که با هم کار دوربینی می‌کنند. اما ری معمولا گذشته از کارگری جنسی، به عنوان سرآشپز و چهره‌پرداز هم کار می‌کند و حالا هر دوی این شغل‌ها در نتیجه دنیاگیری کرونا متوقف شده‌اند. کار دوربینی حالا به تنها منبع درآمد این زوج بدل شده است. با این همه، آن‌ها به طور نسبی احساس امنیت می‌کنند، چون تفاوت خاصی با سایر مدل‌ها دارند: بتسی تراجنسیتی است و ری هم‌سوجنستی.

خانم فردیناند که در زمان رکود اقتصادی سال ۲۰۰۸ هم کار جنسی می‌کرد، می‌گوید که چون از خانه کار می‌کند، احساس ثبات و رضایت دارد. با این همه، نسبت به آینده مطمئن نیست. او می‌گوید: «هر وقت مسئله‌ای مالی پیش می‌آید، هر چیزی که نوعی خدمات لوکس محسوب شود، پیش از همه ضربه می‌خورد.»

سیسیلیا مورل، مدل دوربینی در تورنتو، می‌گوید که افزایش ناگهانی تعداد مدل‌های جدید باعث شده است که کسانی که از قبل در این کار بوده‌اند، به سختی بتوانند تفاوت‌های خودشان را نشان دهند.

مورل ۲۱ ساله می‌گوید: «خیلی‌ها هستند که می‌خواهند برای اولین بار وارد این صنعت شوند و این باعث می‌شود که بازار اشباع شود.»

ولنتاین، کارگری جنسی در پورتلندِ اورگون، نگران است که آن‌هایی که هرگز کار جنسی نکرده‌اند و حالا وارد کار دوربینی شده‌اند، متوجه چارچوب سیاسی-اجتماعی این کار نباشند.

او که حاضر به گفتن سن خود نیست، می‌گوید: «اشکالی ندارد، وارد این کار شوید، صفحه‌ای در «آنلی‌فنز» درست کنید، کار دوربینی کنید؛ اما این یعنی حالا باید در تمام طول سال از کارگران جنسی پشتیبانی کنید. نمی‌شود ناگهان وارد و بعد ناگهان خارج شوید، چون فکر کنید کار راحتی است، و آخرش هم علیه ما حرف بزنید.»

ولنتاین می‌گوید، کسانی که وارد این صنعت می‌شوند باید منتظر زیر پا گذاشتن حریم خصوصی‌شان، تعاملات بالقوه خطرناک با مشتری‌ها، و قوانینی که برای حفاظت از آن‌ها طراحی نشده است، باشند. او امیدوار است کسانی که الان دارند وارد این عرصه می‌شوند، خود در مورد دنیایی که پا به آن می‌گذارند، کسب اطلاعات کرده باشند.

همین حالا، در حالی که تلاش‌هایی برای کمک به آن دسته از مردم آمریکا می‌شود که کارشان از دنیاگیری ویروس کرونا و رکود اقتصادی مرتبط با آن ضربه خورده است، هر کس که از راه «نمایش زنده با ماهیت جنسی بیش از حد» کسب درآمد کند، مشخصا از درخواست کمک اضطراری از «برنامه ضرر اقتصادی سوانح» که «انجمن شرکت‌های کوچک» برپا کرده است، منع شده است.

در حالی که خیلی‌ها با شوخی از این می‌گویند که الان دیگر راه چاره‌ای ندارند جز ورود به کار جنسی دوربینی، امید مدل‌هایی مثل ولنتاین این است که حداقل گفت‌وگوهای بیشتر، باعث درکی ظریف‌تر از این کار و احترام بیشتر به آن شود.

او می‌گوید: «این تصور که تمام کارگران جنسی درآمد بالایی دارند، یا این‌که ما فقط بدن‌مان را نشان می‌دهیم و هیچ صداقتی نداریم و مغزی در سرمان نیست، صحیح نیست. واقعیت خیلی فراتر از این حرف‌ها است. ما همه انسانیم.»
منبع: نیویورک تایمز